Geïndoctrineerd volgens goed Gereformeerde opvoeding, ben ik altijd huiverig om een Rooms Katholieke kerk in te lopen. Nu wil ik dat op vakantie nog wel eens doen, om ergens semi-vroom een karma-afkopend kaarsje aan te steken…
Author: jannekejager
Sleepless in Sevilla
Het is 20.45 uur, volgens de wekker. Ik lig koortsig in een hotelbed in na een wereldreis Groningen – Schiphol – Sevilla. Vanochtend zat ik nog met loodzware tegenzin op mijn velours bank die afgelopen negen maanden als een behaaglijke baarmoeder fungeerde.
Britney
Er zijn momenten in mijn leven dat ik verwantschap voelde met Britney Spears. Niet zozeer het moment dat ze als preuts schoolmeisje in uniform kittig met haar staartjes zwiepte terwijl ze twintig was – ik kroop op dat moment in Corelbroek en Ralph Lauren polo tien bierkilo’s te zwaar door mijn Leidse studentenkamer, chronisch brak. Het enige moment dat ik die bewuste videoclip zou overwegen na te doen, zou zijn wanneer mijn geliefde in een intense depressie is beland: ik weet vrij zeker dat ik hem daarmee acuut een lachstuip bezorg die drie dagen aanhoudt.
Meeuwen
Ik weet niet wat voor dag het was. Of welke maand precies, behalve dat het zomer was. Maar ineens waren ze er, elke middag rond een uur of vier. Een zwerm gillende meeuwen in een helblauwe lucht. Hongerig krijsend, verontwaardigd leek het wel, over dat waar ze op neerkeken. Nietsvermoedende eters op een zonovergoten dakterras, hartje Utrecht, starend naar de lucht. Meeuwen.
Verdwaald
‘No trail’, zei het knullige houten bordje naast het pad. We liepen in een droog, zanderig rotsgebied waar we zo’n kwartier geleden waren begonnen aan de tocht van ruim anderhalf uur klimmen richting de ‘Delicate Arch’. De, zo stond het in alle boekjes, mooiste boog van natuurpark Arches in de staat Utah. Die moesten we natuurlijk zien, dus gewapend met twee literflessen water, mueslirepen en wandelkaartje begonnen we aan de tocht.
Parijs zonder Plan
We gingen naar Parijs. Een roadtrip – omdat het kán. Omdat we, toen we in Amerika waren, steeds hoorden “O my God, Europe, that’s so great, you can just drive anywhere”. En hoewel we in Amerika rustig op een dag 5, 6 uur rijden om ergens te komen, doen we dat ‘thuis’ nooit. Dus: op naar Parijs, met de auto. En dan dit keer zónder iets te hoeven of moeten. Zonder planning, zonder boekjes, zonder kaart, gewoon: Parijs beléven.
Proost… ik wacht niet langer!
Het was een warme, zonovergoten dag in mei toen we in Moab een fles wijn kochten. Een dure, bijzondere fles rode wijn van het wijnhuis van regisseur Francis Ford Coppola. De Diamond Collection Claret Cabernet Sauvignon uit 2016, om precies te zijn.
Nathalie
Op één van de vele, hete dagen op het Griekse eiland, belandden we op een pleintje. Zo’n Mediterraan pleintje, met Platanen waaronder mannen met petten, vrouwtjes met schorten en diverse zwerfkatten verkoeling zochten. Een plek waar toeristen tevergeefs op de kaart zoeken naar Latte Macchiato of Aperol.
Bushalte
Over drie haltes moest ik overstappen, maar één halte geleden was er al iets in mij ontwaakt. Een wolkje herkenning, een vleugje vroeger dat opeens langs mijn ruggengraat omhoog tintelde. Ik was hier eerder geweest, lang geleden. Met elke halte die volgde, drong het verleden zich in kleine brokjes aan mij op.