Met mijn vriendin was ik in Parijs. De stad die in alles uitstraalt dat, als God een guilty pleasure zou hebben, het Parijs zou zijn. Zoals ik vaak doe bij vakanties, sprak ik met mezelf af ‘niet te moeilijk’ te doen. Dat kon ook helemaal niet, want in Parijs heersen er andere eetgewoonten. Hoezo, groene smoothies of havermout met amandelmelk als ontbijt? Het werd me al snel duidelijk dat de bij ons heersende (ietwat hysterische) healthfood trend Parijs nog niet had bereikt. Gevalletje joie de vivre.
Blogs & Teksten
Terreur
Het komt steeds dichterbij; de terreur. Ik vind dat heftig. Eerst was het nog best een ver van onze bed-show, ergens over de grens. Toen kwam het ook naar Nederland, maar vooral steden als Rotterdam en Amsterdam… Maar toch zijn er steeds meer van die kleine signalen waardoor je er niet om heen kunt.
Te laat
Het gaat er gewoon niet in bij mij. Mensen die structureel te laat komen. Hoe krijg je het voor elkaar? In wat voor wereld leef je dat er een moment komt dat je vrienden (zonder dat jij het weet) zeker 20 minuten extra rekenen bij jouw aankomsttijd? Ik begrijp het niet, ik wil het niet begrijpen, sterker nog; ik vind het respectloos.
Oerol
Ik ga dit jaar voor het eerst naar Oerol. Dat is op zich niet zo gek, ware het niet dat ik 38 ben, zelf in de theaterwereld werk én erg dol ben op Terschelling. Het is dus eigenlijk best gek dat ik er nu pas naar afreis. Maar goed, nooit te laat om het inner festivalbeest in mij te doen ontwaken.
Mevrouw
Ik loop regelmatig langs een school. Gewoon, een gewone school. Een witte HAVO-VWO school, zo ééntje als waar ik vroeger ook op zat. Met middelmatig verveelde kakmeisjes en jongetjes en een enkele kunstzinnige onbegrepen ziel in een verwassen Nirvana T-shirt. Ik loop langs die school omdat het op de route ligt van waar mijn hondjes hun behoeftes doen.
Mannetje
Oud-collega S werkte vroeger kortstondig op de kamer bij enkele dames die mijn collega’s waren. Hij had een “aparte functie” en die officieuze titel omarmde hij met verve. S was de vleesgeworden vreemde eend (woerd) in de ambtelijke bijt. Hij poetste zijn afwijkende veren trots op wanneer hij over de gang waggelde met zijn ietwat corpulente buik. S was een echt mannetje, zo eentje die goed gedijt bij vrouwelijke aandacht.
Lentejas
Opeens is hij er: de dag dat je winterjas onaangenaam warm voelt. Je rug voelt plakkerig, zelfs met rits los krijg je niet genoeg zuurstof. Het is lente, en de lente vraagt om een lentejas. Een NIEUWE lentejas. Tenminste, tegenwoordig. Vroeger niet. Vroeger had je twee jassen: een zomerjas en een winterjas. Dat was voldoende.
Douglas
‘Maar we kleúren er niet mee, natuurlijk’, zei ze streng, terwijl ze met de foundation voor mijn neus zwaaide. In de vele spiegels om me heen keek ik even wie ze met ‘we’ bedoelde; ik was toch echt alleen naar de Douglas gekomen. Haar strak uitgelijnde en hoog opgetrokken wenkbrauwen gaven een vorm van verbazing weer die zijn weerga niet kende.
Bier
Er liep een man voor mij op straat met een blikje bier. Op zich niet vreemd, behalve dat het half 11 was. ’s Ochtends. De man zag er wat groezelig uit; ongeschoren, vet haar, dikke buik en een vies oud, vlekkenjasje. Toch leek hij behoorlijk senang met z’n situatie. Hij straalde in elk geval geen stress uit. Ik daarentegen, was ondanks mijn ochtendmeditatie, verre van zen.
Bang
De eerste nacht dat ik, na een relatie van 7 jaar, voor het eerst weer alleen moest slapen in een nieuw, onbekend huis, was ik bang. Bang om alleen te zijn, bang voor inbrekers, bang voor spinnen, bang voor het onbekende. Ik heb de eerste week met een broodmes naast mijn bed gelegen en slapeloos gedacht: ik ben een vrouw van bijna 30 en ik ben te bang om s’ nachts te plassen. Het is belachelijk.