de parijse

17 mrt De Parijse Paradox

Geplaatst op 21:00h in Mijn blogs door

Met mijn vriendin was ik in Parijs. De stad die in alles uitstraalt dat, als God een guilty pleasure zou hebben, het Parijs zou zijn. Zoals ik vaak doe bij vakanties, sprak ik met mezelf af ‘niet te moeilijk’ te doen. Dat kon ook helemaal niet, want in Parijs heersen er andere eetgewoonten. Hoezo, groene smoothies of havermout met amandelmelk als ontbijt? Het werd me al snel duidelijk dat de bij ons heersende (ietwat hysterische) healthfood trend Parijs nog niet had bereikt. Gevalletje joie de vivre.

Dus ging mijn lichtelijke gezondheidsmanie overboord en ik besloot te Genieten – met hoofdletter. Ontbijten met zo’n Goddelijke croissant (Mon Dieu: mét jam EN boter!); dat hoort natuurlijk in Parijs. Maar behalve een knagend schuldgevoel (dat wordt sporten!) heb ik dan na een half uur gewoon knagende honger. Tuurlijk: suikerspiegel, glycemische index, blabla. Maar, belangrijker: hoe doen die petite Parisiennes dat dan? Ogenschijnlijk eten ze allemaal witte tarwe producten (volkóren stokbrood? Mais non!), kazen en zoetigheden op de meest vreemde tijden. En natuurlijk wijn! Bij de lunch, bij het eten en ‘s avonds nog een cognacje. Vooralsnog blijven ze er skinny bij…hoe kan dit? Vriendin en ik braken – net als menig voedingsexpert, zie de literatuur- ons hoofd over de Parijse Paradox. Waar wij elkaar ‘en masse’ gek maken als zelfbenoemde voedselmaffia (“Echt? Eet jij nog suiker/zuivel/gluten?” en je vervolgens aankijken alsof je net een snotbulkje hebt opgegeten) staat de Franse keuken daar lijnrecht tegenover. Room, kaas, suiker, alcohol. Toch zag ik in het straatbeeld weinig dikke mensen. Best frustrerend. Want voor mijn gevoel ben ik na een weekendje Parijs in één klap weer de 12 kilo zwaardere Barbapapa versie van mezelf die ik tien jaar eerder was. Quelle drama! Drie dagen, diverse kaasplankjes en dito flessen wijn later waren we er nog niet uit. Zit het in de hoeveelheid (lees; muizenhapjes) die ze knabbelen? Of omdat ze kiezen voor onbewerkt, vers en ambachtelijk? Geen spastisch gedoe met quinoa cakejes of linzenpannenkoeken waar minstens tien ingrediënten aan toe moeten worden gevoegd om het überhaupt weg te krijgen? Of zit het in lang, ontspannen tafelen met familie en vrienden, terwijl de niet-healthfreaky helft van Nederland nog het oeroude bammetje kaas in tien minuten wegspoelt met een glas melk? Als je verder kijkt, zie je dit gezellige eetgedrag overal in de Méditerranée, waar ze nog altijd gezond oud schijnen te worden. En dat terwijl bij ons bakken in olijfolie inmiddels valt in de categorie asbest, want ‘kankerverwekkend’. Wie is er hier nou gek?

Met de Eiffeltoren achter ons, trokken we die conclusie. Wij, en dan met name de 30+ vrouw met eeuwig eetprobleem, zijn volledig ‘fou’ geworden. Eten is een vijand waar we continu mee in gevecht zijn, een vorm van straffen of belonen. Terwijl onze zuiderburen het gewoon gebruiken zoals het bedoeld is; om jezelf mee te voeden en om van te genieten, bij voorkeur in het gezelschap van geliefden. En dat alles onder één duidelijke voedingsrichtlijn: Gij Zult Genieten. Amen.



Mijn blogs

De Parijse Paradox

Geschreven door Janneke Jager

op 17 maart 2017

Delen:

Delen:

Met mijn vriendin was ik in Parijs. De stad die in alles uitstraalt dat, als God een guilty pleasure zou hebben, het Parijs zou zijn. Zoals ik vaak doe bij vakanties, sprak ik met mezelf af ‘niet te moeilijk’ te doen. Dat kon ook helemaal niet, want in Parijs heersen er andere eetgewoonten. Hoezo, groene smoothies of havermout met amandelmelk als ontbijt? Het werd me al snel duidelijk dat de bij ons heersende (ietwat hysterische) healthfood trend Parijs nog niet had bereikt. Gevalletje joie de vivre.

Dus ging mijn lichtelijke gezondheidsmanie overboord en ik besloot te Genieten – met hoofdletter. Ontbijten met zo’n Goddelijke croissant (Mon Dieu: mét jam EN boter!); dat hoort natuurlijk in Parijs. Maar behalve een knagend schuldgevoel (dat wordt sporten!) heb ik dan na een half uur gewoon knagende honger. Tuurlijk: suikerspiegel, glycemische index, blabla. Maar, belangrijker: hoe doen die petite Parisiennes dat dan? Ogenschijnlijk eten ze allemaal witte tarwe producten (volkóren stokbrood? Mais non!), kazen en zoetigheden op de meest vreemde tijden. En natuurlijk wijn! Bij de lunch, bij het eten en ‘s avonds nog een cognacje. Vooralsnog blijven ze er skinny bij…hoe kan dit? Vriendin en ik braken – net als menig voedingsexpert, zie de literatuur- ons hoofd over de Parijse Paradox. Waar wij elkaar ‘en masse’ gek maken als zelfbenoemde voedselmaffia (“Echt? Eet jij nog suiker/zuivel/gluten?” en je vervolgens aankijken alsof je net een snotbulkje hebt opgegeten) staat de Franse keuken daar lijnrecht tegenover. Room, kaas, suiker, alcohol. Toch zag ik in het straatbeeld weinig dikke mensen. Best frustrerend. Want voor mijn gevoel ben ik na een weekendje Parijs in één klap weer de 12 kilo zwaardere Barbapapa versie van mezelf die ik tien jaar eerder was. Quelle drama! Drie dagen, diverse kaasplankjes en dito flessen wijn later waren we er nog niet uit. Zit het in de hoeveelheid (lees; muizenhapjes) die ze knabbelen? Of omdat ze kiezen voor onbewerkt, vers en ambachtelijk? Geen spastisch gedoe met quinoa cakejes of linzenpannenkoeken waar minstens tien ingrediënten aan toe moeten worden gevoegd om het überhaupt weg te krijgen? Of zit het in lang, ontspannen tafelen met familie en vrienden, terwijl de niet-healthfreaky helft van Nederland nog het oeroude bammetje kaas in tien minuten wegspoelt met een glas melk? Als je verder kijkt, zie je dit gezellige eetgedrag overal in de Méditerranée, waar ze nog altijd gezond oud schijnen te worden. En dat terwijl bij ons bakken in olijfolie inmiddels valt in de categorie asbest, want ‘kankerverwekkend’. Wie is er hier nou gek?

Met de Eiffeltoren achter ons, trokken we die conclusie. Wij, en dan met name de 30+ vrouw met eeuwig eetprobleem, zijn volledig ‘fou’ geworden. Eten is een vijand waar we continu mee in gevecht zijn, een vorm van straffen of belonen. Terwijl onze zuiderburen het gewoon gebruiken zoals het bedoeld is; om jezelf mee te voeden en om van te genieten, bij voorkeur in het gezelschap van geliefden. En dat alles onder één duidelijke voedingsrichtlijn: Gij Zult Genieten. Amen.