Als klein meisje kwam Janneke vroeger vaker in het verzorgingstehuis dan in de HEMA. Misschien omdat de HEMA gewoon te ver weg was, of omdat opa anders de hele dag alleen naast de volière zat. Grijnzend, in een luier, vieze woordjes roepend naar de dames. Dertig jaar later zit ze weer regelmatig naast de volière, maar nu met haar vader, die naar de heren van de verpleging lonkt. Langzaam bekruipt haar de angst: wanneer ben ik aan de beurt? In de korte cabaretvoorstelling ‘Gaan we zo naar huis?’ vertelt Janneke over haar ervaringen met een ongewenste familie-erfenis: Alzheimer. Wrang, ontroerend grappig en dapper fileert ze de schaamte rondom dementie. Pijnlijk herkenbaar voor iedereen die als (mantel)verzorgende met dementie te maken krijgt – en dat zijn wij, nu of later, allemaal.

Eén op de 5 mensen krijgt dementie, momenteel de snelst groeiende doodsoorzaak in Nederland. In de komende 25 jaar zal deze groep verdubbelen tot meer dan een half miljoen. Ondanks deze stijgende cijfers, is dementie allesbehalve genormaliseerd; er hangt nog veel schaamte rond dit thema. Vanuit haar ervaringen met een vader met Alzheimer, wil Janneke dit taboe doorbreken door schaamteloos te vertellen. Om te lachen, om te janken, om ze niet te vergeten: de schimmen die nog leven, terwijl ze er al niet meer zijn. Want dementie raakt ons uiteindelijk allemaal.

Deze voorstelling kan op maat gemaakt worden, variërend van 30-60 minuten. Licht, geluid & technische ondersteuning zijn inbegrepen, kan dus in elke kale ruimte plaatsvinden. Prijzen op aanvraag.