Er zijn momenten in mijn leven dat ik verwantschap voelde met Britney Spears. Niet zozeer het moment dat ze als preuts schoolmeisje in uniform kittig met haar staartjes zwiepte terwijl ze twintig was – ik kroop op dat moment in Corelbroek en Ralph Lauren polo...
Ik weet niet wat voor dag het was. Of welke maand precies, behalve dat het zomer was. Maar ineens waren ze er, elke middag rond een uur of vier. Een zwerm gillende meeuwen in een helblauwe lucht. Hongerig krijsend, verontwaardigd leek het wel, over dat...
‘No trail’, zei het knullige houten bordje naast het pad. We liepen in een droog, zanderig rotsgebied waar we zo’n kwartier geleden waren begonnen aan de tocht van ruim anderhalf uur klimmen richting de ‘Delicate Arch’. De, zo stond het in alle boekjes, mooiste boog...
We gingen naar Parijs. Een roadtrip – omdat het kán. Omdat we, toen we in Amerika waren, steeds hoorden “O my God, Europe, that’s so great, you can just drive anywhere”. En hoewel we in Amerika rustig op een dag 5, 6 uur rijden om...
Het was een warme, zonovergoten dag in mei toen we in Moab een fles wijn kochten. Een dure, bijzondere fles rode wijn van het wijnhuis van regisseur Francis Ford Coppola. De Diamond Collection Claret Cabernet Sauvignon uit 2016, om precies te zijn....
Op één van de vele, hete dagen op het Griekse eiland, belandden we op een pleintje. Zo’n Mediterraan pleintje, met Platanen waaronder mannen met petten, vrouwtjes met schorten en diverse zwerfkatten verkoeling zochten. Een plek waar toeristen tevergeefs op de kaart zoeken naar Latte Macchiato...
Over drie haltes moest ik overstappen, maar één halte geleden was er al iets in mij ontwaakt. Een wolkje herkenning, een vleugje vroeger dat opeens langs mijn ruggengraat omhoog tintelde. Ik was hier eerder geweest, lang geleden. Met elke halte die volgde, drong het verleden...
Met mijn vriendin was ik in Parijs. De stad die in alles uitstraalt dat, als God een guilty pleasure zou hebben, het Parijs zou zijn. Zoals ik vaak doe bij vakanties, sprak ik met mezelf af ‘niet te moeilijk’ te doen. Dat kon ook helemaal...
‘Maar we kleúren er niet mee, natuurlijk’, zei ze streng, terwijl ze met de foundation voor mijn neus zwaaide. In de vele spiegels om me heen keek ik even wie ze met ‘we’ bedoelde; ik was toch echt alleen naar de Douglas gekomen. Haar strak...
Het komt steeds dichter bij; de terreur. Ik vind dat heftig. Eerst was het nog best een ver-van-onze-bed-show, ergens over de grens. Toen kwam het ook naar Nederland, maar vooral steden als Rotterdam en Amsterdam… Maar toch zijn er steeds meer van die kleine signalen...